Toen wij omstreeks 5 uur op het Leidseplein aankwamen en wat te eten te hebben gehaald liepen wij richting de Melkweg om een 2,5 uur durende wacht sessie voor gesloten deuren en in de kou te beginnen. Het was nog vrij rustig met zo'n 10 andere mensen. Het werd al gezelliger en de tijd verstreek snel.
Half 8 gingen de poorten van de de Melkweg dan eindelijk open en met de gezelligheid van de garderobe, het toilet en (uiteraard) de merchandise stand liepen wij zo omstreeks kwart voor 8 'The Max' zaal in. Een mooi plekje bemachtigd (tegen het podium aan uiteraard) begon de rest van het wachten, want de eerste support act begon pas rond half 9. Na wat gekletst te hebben en 1 a 3 biertjes te hebben genuttigd begon het dan echt.
The Ocean
The Ocean speelde een verfrissende set van behoorlijk Mastodon geinspireerde metal. Van heerlijk traag en lomp tot brute uitbarstingen, afgewisseld met rustige, episch progressieve stukken. Het publiek werd niet gespaard.
Iets wat ik nog niet heb mogen meemaken is dat ik mij eigenlijk best vermaakt heb met het voorprogramma. Fantastisch in elkaar zittende muziek die staat als een huis!
CynicCynic kende ik alleen van naam. Een gevestigde naam in het progressieve metal genre. Live wist het in ieder geval niet te overtuigen. En dat is spijtig, want het was wel te merken dat deze heren serieus talent hadden en dat ze van wanten wisten.
Het was echter een ronduit saaie performance die puur om het technische gitaarwerk ging in plaats van een beetje vermaak. En het is gebleken dat die 2 zeer goed samen kunnen (lees: The Ocean en Opeth).
Opeth
En toen was het eindelijk zover! De band waar je mij 's nachts voor kunt wakker maken. Opeth weet een zeer overtuigende set neer te zetten. Het publiek ging uit zijn dak en de band was goed in vorm. Met de brute opening van 'Heir Apparent' begon de avond al gruntend goed!
Klassiekers werden afgekort met nieuwer werk en sommig werk kreeg zelfs een vernieuwend randje! Het hoogtepunt van de avond is zonder twijvel het meest kenmerkende Opeth nummer: 'Deliverance'. Op dit bijna 14 minuten durende Prog-Death metal opus ging de hele Melkweg uit zijn plaat. Hoe kan het ook anders? Want dit nummer heeft alles waar Opeth voor staat: Snoeihard afgewisseld met progressief soft. Ondanks het feit dat er in de andere zaal van de Melkweg een volledig ander concert bezig was, weet ik zeker dat ook zij dit heugelijke feit hebben meegekregen.
Na afsluiter 'Demon of the Fall' en encore 'The Drappery Falls' was het dan echt tijd om naar huis te gaan. Maar niet voordat ik nog even een kort bezoek heb gebracht aan...de Merchandising stand.
Nu denk je vast "Maar Jeroen, dat heb je in het begin toch al gedaan?". Dat klopt, maar 2 shirts en 1 vest waren niet genoeg! Nee nee, Jeroen ging naar huis met een ware buit van 4 shirts en 1 vest. Ik = blij!
Buiten de merchandising heb ik overigens nog wat leuks aan dit concert over gehouden. Nee, ik bedoel geen drumstick en/of plectrum (al heb ik die lekker wel! :D), nee nee. Jeroentje heeft zijn hele nek aan gort geheadbanged. Ik kan dus nu alleen nog maar recht vooruit staren, want ik heb blijkbaar een of meerdere spieren in mijn nek verrekt. Oftewel, ouderwets Whiplash Headbangen! Ouch...
Onderstaand nog wat foto's en 1 (korte) video. Zijn gemaakt met mijn telefoon, dus de kwaliteit laat nogal wat te wensen over. Maar goed...
...Enjoy!
